Η ΝΑΤΟϊκή εξάρτηση του Νικολά και της Ε.Ε.
Του SERGE HALIMI
Ο Νικολά Σαρκοζί φιλοδοξούσε να σηματοδοτήσει με τη θητεία του τη ρήξη με το «γαλλικό κοινωνικό μοντέλο», στο οποίο όμως πρόλαβε πρώτη να αφήσει το στίγμα της η κατάρρευση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος «αλά αμερικανικά». Μήπως, λοιπόν, ο γάλλος πρόεδρος αποφάσισε να τελειώνει με μια άλλη γαλλική παράδοση, την εθνική ανεξαρτησία;
Μολονότι δεν έθεσε ποτέ τέτοιο ζήτημα στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας -εν συνεχεία, μάλιστα, συνέδεσε την ενδεχόμενη επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του Οργανισμού της Συνθήκης Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) με την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας- ο Σαρκοζί ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι η πολιτική του στρατηγού Ντε Γκολ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της.Πριν από 43 χρόνια, ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε μια εποχή κατά την οποία η Σοβιετική Ενωση είχε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπό την επιρροή της. Επομένως, εύλογα διερωτάται κανείς για ποιον λόγο - ή ενόψει ποιων πιθανών κινδύνων- πρέπει η Γαλλία να κάνει πίσω σήμερα που το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πια και πολλά από τα πρώην μέλη του (η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία κ.ά.) έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ.-Μήπως ο στόχος του Σαρκοζί είναι να τοποθετήσει στο γενικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ, στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 800 αξιωματούχους που θα φέρουν τα χρώματα της γαλλικής σημαίας;
Μολονότι δεν έθεσε ποτέ τέτοιο ζήτημα στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας -εν συνεχεία, μάλιστα, συνέδεσε την ενδεχόμενη επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του Οργανισμού της Συνθήκης Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) με την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας- ο Σαρκοζί ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι η πολιτική του στρατηγού Ντε Γκολ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της.Πριν από 43 χρόνια, ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε μια εποχή κατά την οποία η Σοβιετική Ενωση είχε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπό την επιρροή της. Επομένως, εύλογα διερωτάται κανείς για ποιον λόγο - ή ενόψει ποιων πιθανών κινδύνων- πρέπει η Γαλλία να κάνει πίσω σήμερα που το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πια και πολλά από τα πρώην μέλη του (η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία κ.ά.) έχουν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ.-Μήπως ο στόχος του Σαρκοζί είναι να τοποθετήσει στο γενικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ, στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 800 αξιωματούχους που θα φέρουν τα χρώματα της γαλλικής σημαίας;
-Επιδιώκει, άραγε, να γίνει αρεστός στους φίλους του, τους ιδιοκτήτες των πολεμικών βιομηχανιών, οι οποίοι προεξοφλούν ότι μια ενδεχόμενη επιστροφή της Γαλλίας στις τάξεις του ΝΑΤΟ θα τους επιτρέψει να πουλήσουν περισσότερους στρατιωτικούς εξοπλισμούς; -Προσπαθεί να πείσει τους Αμερικανούς ότι, τώρα πια που το Παρίσι έπαψε να κινείται μεμονωμένα, μπορούν να εντάξουν και τον Σαρκοζί στον δικό τους κύκλο επιρροής;
Η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι το μέγαρο των Ηλυσίων ελπίζει να επωφεληθεί από τη συμπάθεια που εμπνέει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, για να εξορκίσει μια ασυγχώρητη γαλλική εξαίρεση: αυτή που οδήγησε το Παρίσι, την ώρα του πολέμου στο Ιράκ, να ορθώσει το ανάστημά του ενάντια σε όλους τους doctor Strangelove(1) που υποστήριζαν τη «σύγκρουση των πολιτισμών», συγκεντρώνοντας τότε στο στρατόπεδό του πολλούς από τους σημερινούς οπαδούς του Σαρκοζί, ανάμεσά τους και τον πρώην σοσιαλιστή γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ.Τα περισσότερα κράτη-μέλη του ΟΗΕ δεν ανήκουν ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, έξι από αυτά δεν αποτελούν καν τμήμα του ΝΑΤΟ (η Αυστρία, η Κύπρος, η Φιλανδία, η Ιρλανδία, η Μάλτα και η Σουηδία). Υπάρχει πάντως η τάση για δημιουργία μιας σύγχυσης ανάμεσα σε αυτές τις τρεις δομές, με σκοπό να αποδοθεί στον στρατιωτικό οργανισμό μια γεωγραφική περίμετρος, καθώς και «ανθρωπιστικές» αποστολές που ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες και τις αρμοδιότητές του.Ε.Ε. και ΝΑΤΟ...Επικαλούμενη το επιχείρημα ενός πλανήτη που μεταμορφώνεται σε «γη χωρίς σύνορα», μια ισχνή πλειοψηφία ευρωβουλευτών (293 ψήφοι έναντι 283) απαίτησε στις 19 Φεβρουαρίου τη σύναψη «μιας ακόμα πιο στενής συνεργασίας» ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, «σε τομείς όπως η διεθνής τρομοκρατία, [...] το οργανωμένο έγκλημα, οι απειλές στον κυβερνοχώρο, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οι φυσικές και άλλες καταστροφές»(2).
Στην παράθεση των επιχειρημάτων τονίζεται, με τη μορφή μιας κομψής μεταφοράς, ότι «η Ε.Ε. χωρίς στρατιωτική διάσταση είναι σαν σκύλος που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει».Οι ευρωβουλευτές, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα τέχνασμα να πάει χαμένο, για να ενισχύσουν τα λεγόμενά τους, παρέπεμψαν «στις σκοτεινές ώρες της ιστορίας μας», στον Χίτλερ, στο Μόναχο, χωρίς να παραλείψουν και ορισμένα τσιτάτα του «επιζήσαντος του Ολοκαυτώματος, Ελί Βίζελ»: «Δεν θα θέλαμε, άραγε, να έρθει κάποιος να μας βοηθήσει την ώρα που κλαίμε;» ανέφεραν στην αγόρευσή τους. Αλλά το αμερικανικό Πεντάγωνο δεν αξιώθηκε ποτέ να σκουπίσει τα δάκρυα των αμάχων, ούτε στον πόλεμο του Κοσόβου ούτε στον πόλεμο του Ιράκ, οι οποίοι έγιναν κατά παράβαση της χάρτας των Ηνωμένων Εθνών. Σύμφωνα, όμως, με τους ευρωβουλευτές, πολλά κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν άδικο να εμμένουν «στην αρχή των αδεσμεύτων, η οποία αποτελεί κληροδότημα της ψυχροπολεμικής εποχής, [και η οποία] αποδυναμώνει τη συμμαχία μεταξύ των δημοκρατιών»...Το καταλάβαμε. «Η μελλοντική συλλογική άμυνα της Ευρώπης», με την οποία συντάχθηκε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους, θα οργανωθεί αποκλειστικά μέσα στο πλαίσιο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, η οποία, συνδυάζοντας πολιτικές με στρατιωτικές αποστολές, δεν θα διστάσει να εξαπλωθεί πολύ πιο μακριά από το πάλαι ποτέ «σιδηρούν παραπέτασμα», μέχρι τα πέρατα του Πακιστάν. Ακόμα και στους κόλπους του κόμματος του κυρίου Σαρκοζί, δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο Αλέν Ζιπέ και ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, εκφράζουν ήδη την ανησυχία τους γι' αυτόν τον προσανατολισμό. Για τον κίνδυνο, δηλαδή, που ελλοχεύει σε μια τέτοια στροφή της Γαλλίας.
1) (Στμ): Ο πρωταγωνιστής της ταινίας «SOS, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», ένας παρανοϊκός πρώην ναζί επιστήμονας που ήθελε να προκαλέσει πυρηνικό πόλεμο.2) Ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην οικοδόμηση της ασφάλειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (19 Φεβρουαρίου 2009). Βλ. http://www.euro-parl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//ΕΡ//ΤΕΧΤ+REPORT+Α6-2009-0033+0+DOC+XML+V0//EL
LE-MONDE - 15/03/2009
-----------------------------------------------------------------------------------------
Την ίδια στιγμή που μία ολόκληρη ενωμένη Ευρώπη 27 χωρών παραμένει τσιράκι της Αμερικής και δέσμια της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής την φτύνουν και αποφασίζουν να απαλλαγούν από την Αμερική(βλέπε πιο κάτω δημοσίευμα) . Η πολιτισμένη και ανεπτυγμένη Ευρώπη ας παραδειγματιστεί από τους Λατίνους και να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, στο καθαρό Ευρωπαϊκό πνεύμα με βασικές αρχές τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
---------------------------------------------------------------------------------------
Οι Λατινοαμερικάνοι πήραν το όπλο τους
Ακόμη ένα πικρό ποτήρι εξωτικού νοτιοαμερικανικού κοκτέιλ ήπιαν οι ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, καθώς παρακολουθούσαν, από μακριά και ανήμπορες να παρέμβουν, την πορεία μιας ντουζίνας παλαιότερων λατινοαμερικανικών προτεκτοράτων τους προς την οριστική τους απαλλαγή από τον εναγκαλισμό της Ουάσιγκτον.
Στο Σαντιάγο, την πρωτεύουσα της Χιλής, οι υπουργοί Αμυνας των 12 χωρών της νεοσύστατης Ενωσης Νοτιοαμερικανικών Εθνών (UNASUR) έβαλαν σε κίνηση την ενιαία τους στρατιωτική στρατηγική, κάνοντας ένα ιστορικό βήμα απεμπλοκής από την αμερικανική στρατιωτική κηδεμονία. Ηταν η πρώτη σύνοδος του Νοτιοαμερικανικού Συμβουλίου Αμυνας (SADC), ενός οργάνου που ιδρύθηκε μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο από τους «12» της UNASUR (Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Κολομβία, Χιλή, Ισημερινό, Γουιάνα, Σουρινάμ, Παραγουάη, Περού, Ουρουγουάη και Βενεζουέλα), με σκοπό να καλύψει τις στρατιωτικές ανάγκες των χωρών-μελών, να αποτρέψει τις μεταξύ τους συγκρούσεις και να ορίσει μια κοινή στρατιωτική πολιτική. Ζητήματα που ελέγχονταν από τις ΗΠΑ μέσω της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών και της Παναμερικανικής Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου, θεσμών που έχουν ήδη περάσει σε αφλογιστία με τη δημιουργία της «Μπολιβαριανής Εναλλακτικής των Λαών της Αμερικής» (ALBA) και της UNASUR.
Η νέα αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε έστω και στο παρά πέντε να παρέμβει στα γεγονότα, στέλνοντας τον αρχηγό του γενικού επιτελείου ναύαρχο Μάικ Μιούλεν στη Χιλή για να συζητήσει με την πρόεδρο της χώρας, Μισέλ Μπασελέτ, την εξασφάλιση -ανεπιτυχώς- μιας θέσης στο νέο αμυντικό «σχήμα». Η απουσία του αμερικανικού παράγοντα από την πρώτη κιόλας σύνοδο του Νοτιοαμερικανικού Συμβουλίου Αμυνας φάνηκε γρήγορα, καθώς στην τελική τους ανακοίνωση οι σύνεδροι κάλεσαν την Ουάσιγκτον να άρει το 50ετές εμπάργκο κατά της Κούβας. Εξοστρακίζοντας τον αμερικανικό παράγοντα από τα τραπέζια των συζητήσεων για τα εθνικά τους προβλήματα, οι αριστερές και κεντροαριστερές λατινοαμερικανικές δημοκρατίες συνοψίζουν τη δράση του Νοτιοαμερικανικού Συμβουλίου Αμυνας σε ρόλους συντονισμού των επιμέρους στρατιωτικών δυνάμεων, διεκπεραίωσης ανθρωπιστικών και ειρηνευτικών αποστολών εντός των ορίων των χωρών-μελών, προγραμμάτων ανάπτυξης τοπικών αμυντικών συστημάτων και ελέγχων από κοινού των στρατιωτικών δαπανών κάθε χώρας-μέλους.
Η έναρξη των εργασιών του Νοτιοαμερικανικού Συμβουλίου Αμυνας -η ίδρυση του οποίου ήταν ιδέα του προέδρου της Βραζιλίας, Λούλα Ντα Σίλβα- ενισχύει το κλίμα αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των λατινοαμερικανικών χωρών, που θεωρείται από τον λεγόμενο «αριστερό άξονα» της νοτιοαμερικανικής ηπείρου απαραίτητο στάδιο για «την πλήρη απεξάρτηση από τις ΗΠΑ και την πορεία σε σοσιαλιστική κατεύθυνση». Το Νοτιοαμερικανικό Συμβούλιο Αμυνας θα συνεδριάζει μία φορά τον χρόνο και οι αποφάσεις του θα λαμβάνονται όχι πλειοψηφικά αλλά μόνο με τη συναίνεση όλων των μελών.
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 15/03/2009
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 15/03/2009
No comments:
Post a Comment